Ακούραστος τραγουδοποιός και σημαντικός ερμηνευτής, ο Χρήστος Θηβαίος μας συστήθηκε ως «Συνήθης Υποπτος» στη δεκαετία του '90. Εχοντας μόλις επιστρέψει από σπουδές στην Ιταλία, βρήκε σιγά - σιγά τα εκφραστικά του μέσα και συνέχισε αυτόνομα μετά από δύο δισκογραφικές απόπειρες. Η συνεργασία του με το Θάνο Μικρούτσικο τον έβαλε σ' έναν δρόμο διαφορετικό, οι συναυλίες έγιναν περισσότερες και στα μέσα του 2006 μας χάρισε μία εκπληκτική νέα δουλειά με τίτλο «Μυστήριο τρένο» μαζί με το Γιώργο Ανδρέου. «Οι σχέσεις θέλουν τέχνη, το ίδιο και η μουσική» πιστεύει ο ίδιος και μας το αποδεικνύει με το έργο και τη στάση ζωής του. Οι «Διαδρομές» ρωτούν και ο Χρήστος Θηβαίος απαντά χωρίς περιστροφές...
Συνέντευξη στον Ακη Σακισλόγλου
Αργησε λίγο το «Μυστήριο τρένο» να μας αποκαλυφθεί, αλλά τελικά απέκτησε πολλούς φίλους.
«Γενικά οι δικές μας οι δουλειές είναι βραδύκαυστες, ίσως γι' αυτό και έχουν τελικά διάρκεια. Ο κόσμος γνωρίζει τα τραγούδια σιγά - σιγά και τα αγαπάει όταν πια τα βάλει στην καθημερινότητά του».
Τη σημαίνει ο στίχος: «Μυστήριο τρένο που είμαστε οι δυο μας»;
«Εχει μια τριπλή έννοια. Το πρώτο επίπεδο είναι η επίκληση προς μία γυναίκα για μια έντονη και διαρκή σχέση. Επειτα πρόκειται για τη διαρκή έντονη σχέση μεταξύ δημιουργών, όπως εγώ και ο Γιώργος Ανδρέου που υπογράφουμε τη δουλειά και οι οποίοι πρέπει κάθε φορά να «πυρπολούμαστε» γράφοντας ένα τραγούδι. Είναι όμως και ο άνθρωπος γενικότερα, όλοι μας δηλαδή, που είμαστε πραγματικά «Μυστήρια τρένα» σ' αυτό που ψάχνουμε και που θέλουμε να πετύχουμε στη ζωή».
Θέλει τέχνη η μουσική
Τον όρο «έντεχνος» τον αποδέχεσαι;
«Ναι, πιστεύω στην ονομασία αυτή, δεν τη σνομπάρω όπως κάνουν άλλοι. Η έμπνευση και το ταλέντο είναι πράγματα που καλλιεργούνται και αυτό θέλει τέχνη. Ετσι και ένας μάστορας δεν ξέρει πώς να βάλει τα τούβλα και πώς να φτιάξει το τσιμέντο, το σπίτι θα πέσει. Δεν μπορεί ο καθένας να εμπνέεται κρατώντας στα χέρια του ένα μυστρί, δύο τούβλα και δύο κεραμίδια... Αυτό το πράγμα καλλιεργείται, μελετάται. Η έμπνευση είναι το 1% και το υπόλοιπο 99% είναι μια διαρκής επεξεργασία των δεδομένων και της ευρηματικότητας που η ίδια η δουλειά σε βάζει στη διαδικασία να επεξεργαστείς. Είμαι αντίθετος στη λαϊκίστικη εκδοχή έντεχνου και λαϊκού που δίνουν τα περιοδικά, ωστόσο υπάρχουν είδη στα οποία ο όρος «έντεχνο» ταιριάζει απόλυτα».
Ανδρέου - Θηβαίος: Τι καταφέρατε με τη συνεργασία σας στο «Μυστήριο τρένο»;
«Να δίνουμε στον κόσμο τα πιο ειλικρινή και δεδικασμένα αποτελέσματα της τέχνης μας, να έχουμε δηλαδή παιδευτεί για να γράψουμε κάποια τραγούδια και να δίνουμε τον εαυτό μας επί σκηνής. Προχωράμε με την αίσθηση ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και αποζητάμε από τον κόσμο να μας επιβεβαιώνει».
Φαίνεται να έχετε «δέσει» με τον Ανδρέου.
«Και οι σχέσεις είναι τέχνη και πρέπει να καλλιεργούνται, γι' αυτό θέλουν έμπνευση και ταλέντο, όπως και η μουσική. Με το Γιώργο γνωριστήκαμε το 1997. Αυτός είχε ακούσει τις «Μέρες αδέσποτες» με τους Συνήθεις Υπόπτους κι εγώ τη «Μικρή πατρίδα». Αρχίσαμε λοιπόν να ψάχνουμε ο ένας τον άλλον μέσα από το έργο μας. Από τότε ξεκίνησε μια σχέση αλληλοθαυμασμού και αλληλοσεβασμού. Ηταν από τους πρώτους φίλους που ήταν κοντά μου και τον θυμάμαι με μεγάλη τρυφερότητα».
«Μαύρο φως»
Αληθεύει ότι τα τραγούδια αυτά γράφτηκαν ειδικά για σένα, κάτι σαν παραγγελία;
«Από τον πρώτο καιρό της γνωριμίας μας μου είχε γράψει ένα τραγούδι, το «Μαύρο φως», λέγοντας πως είναι στη διάθεσή μου να το βάλω σε όποια δουλειά μου ήθελα. Υστερα από χρόνια που έμεινε στο περιθώριο το θυμήθηκα το τραγούδι αυτό και μέσω του παραγωγού μου, του Αγγελου Σφακιανάκη, αναρωτήθηκα αν θα ήθελε ο Ανδρέου να γράψει κάποια τραγούδια για μένα. Το ωραίο είναι πως ακριβώς το ίδιο ήθελε και ο Γιώργος, μόνο που δεν μου το ζητούσε, γιατί φανταζόταν πως εγώ ως δημιουργός δεν είχα ανάγκη από τραγούδια άλλων. Τελικά έγραψε έναν ολόκληρο δίσκο με τραγούδια ειδικά για μένα και αυτό το νιώθω μεγάλη τύχη και τιμή».
Είναι έτοιμο το κοινό να ακούσει ένα υλικό «δύσκολο» σαν το δικό σας;
«Ολα αυτά τα χρόνια κι εγώ και ο Ανδρέου έχουμε συνηθίσει τον κόσμο σε ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα υψηλό. Αρα μας εμπιστεύεται και μας δίνει την πίστωση χρόνου που απαιτεί το υλικό μας. Δεν ξέρω τι κάνει αυτό το κοινό όταν φεύγει από τις συναυλίες μας, δεν ξέρω αν πηγαίνει κάπου αλλού για να διασκεδάσει, για να ξεδώσει, στο χρόνο όμως που μας ακούει είναι προσηλωμένο, ολοκληρωτικά δοσμένο και συντελεί σε μία σχέση μοναδική την οποία έχουμε εδώ και χρόνια στήσει».
Και τώρα...
«Ετοιμάζω ένα ζωντανό δίσκο με όλα τα τραγούδια του ρεπερτορίου μου, αλλά παράλληλα και έναν καινούριο δίσκο με φρέσκο υλικό. Δεν βιάζομαι όμως. Οταν έρθει η ώρα τους θα γίνουν όλα. Παράλληλα γράφω μουσική για το θέατρο και συγκεκριμένα για μια παραγωγή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών».
Wednesday, February 28, 2007
Ο Θανάσης Ζλατάνος καταγράφει τον ήχο της πόλης
Του Θανάση Βικόπουλου
Είχαμε μόλις φορτώσει και το τελευταίο ηχείο, έτοιμοι για το δρόμο της επιστροφής, μετά την καλή, ελπίζω, μουσική συμμετοχή μας στο γαμήλιο, και μεταξύ άλλων, ροκ πάρτι ενός φίλου στη Χαλκιδική. «Αυτά με κούρασαν, Θανάση, και τα παράτησα. Φόρτωνε, ξεφόρτωνε καλώδια, μικρόφωνα, κιθάρες, ενισχυτές. Μέρες ολόκληρες σ΄ ένα βαν να γυρνάς όλη τη Βόρεια Ευρώπη».
Ο φίλος και συνάδελφος Θανάσης Ζλατάνος, ιδρυτής του πολυεθνικού μουσικού συγκροτήματος Medusa στη Νορβηγία της δεκαετίας του 1970 και εκ των ιδρυτικών μελών του συγκροτήματος Lumbago, επίσης στη Νορβηγία, ξέρει τη μουσική από όλες τις θέσεις. Του κιθαρίστα, του τραγουδοποιού, του τεχνικού επιμελητή, ακόμη και του μάνατζερ.
Κι αν κουράστηκε από τις συναυλίες, τουλάχιστον αντέχει για άλλα πράγματα. Εδώ και χρόνια μουσικός παραγωγός στη ραδιοφωνία της ΕΡΤ3 και ψυχή του στούντιο παραγωγής διαφημιστικών μηνυμάτων Lollipop, αποφάσισε να πάει ένα βήμα πιο πέρα από… το καραόκε.
«Χωρίς ορχήστρα»
Τι είναι το καραόκε; Στα γιαπωνέζικα, σε απλή μετάφραση, σημαίνει «χωρίς ορχήστρα». Εκανε την εμφάνισή του τη δεκαετία του 1980 και είναι η απόδοση ενός τραγουδιού, από ερασιτέχνες κυρίως, ενώπιον κοινού σε κάποιο μαγαζί ή και μόνους τους στο σπίτι, με τη βοήθεια μιας τηλεόρασης από την οποία ακούγεται η μουσική γνωστού τραγουδιού, ενώ σε υπότιτλους εμφανίζονται την κατάλληλη στιγμή οι στίχοι.
Ποιο είναι όμως το βήμα παραπέρα; Από τεχνικής πλευράς τα πράγματα είναι απλά. Ο ενδιαφερόμενος επιλέγει το τραγούδι το οποίο θα παίζει «από κάτω», όπως λέμε, μπαίνει στο στούντιο και, ως νέος Bono ή νέα Shakira, τα δίνει όλα μέχρι το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο,τι τραγουδηθεί καταγράφεται στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, ο οποίος βέβαια φίλος πρέπει να θεωρηθεί, καθώς μπορεί να διορθώσει τα κακώς κείμενα ή, ακόμη καλύτερα, τα κακώς αδόμενα.
Από περιέργεια
Τώρα, βέβαια, γιατί να το κάνεις; Ο Θανάσης προτείνει:
«Οι περισσότεροι από τους νεαρούς που έχουν δοκιμάσει το έκαναν από περιέργεια, έτσι, για να δουν πώς ακούγονται. Εδώ είναι, πιστεύω, η μεγάλη φάση. Αν αναλογιστείς ότι αυτό που ακούμε από τον εαυτό μας όταν μιλάμε ή όταν τραγουδάμε είναι διαφορετικό από αυτό που ακούνε οι άλλοι, η έκπληξη που ζωγραφίζεται στα πρόσωπά τους είναι μεγάλη. Υπάρχουν βέβαια και οι μυημένοι, όπως ερασιτέχνες ή επαγγελματίες τραγουδιστές, που έρχονται στο στούντιο σε μια προσπάθεια να καταγράψουν και να βελτιώσουν την απόδοσή τους. Οι πιο διστακτικοί πάντως αρχικά, αλλά που στη συνέχεια το διασκεδάζουν πολύ, είναι αυτοί που έρχονται για να κάνουν CD που προορίζεται για δώρο σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο».
Οσοι πιστοί ή μάλλον όσοι θαρραλέοι, θα έλεγα εγώ, προσέλθετε. Διαλέξτε το άσμα της καρδιάς σας και βουρ για τη Χαριλάου. Εκεί κοντά στη στάση Οσία Ξένη, αν πάτε με το αστικό, στην οδό Αγίου Βασιλείου με Παπαναστασίου γωνία. Οι λάτρεις των reality ας μη δοκιμάσουν, γιατί κάμερες δεν έχει.
Ε, κι αν φαλτσάρετε και λίγο, τα 'παμε και νωρίτερα. Κάτι θα κάνει το κομπιούτερ. Μέχρι ενός σημείου βέβαια….
Είχαμε μόλις φορτώσει και το τελευταίο ηχείο, έτοιμοι για το δρόμο της επιστροφής, μετά την καλή, ελπίζω, μουσική συμμετοχή μας στο γαμήλιο, και μεταξύ άλλων, ροκ πάρτι ενός φίλου στη Χαλκιδική. «Αυτά με κούρασαν, Θανάση, και τα παράτησα. Φόρτωνε, ξεφόρτωνε καλώδια, μικρόφωνα, κιθάρες, ενισχυτές. Μέρες ολόκληρες σ΄ ένα βαν να γυρνάς όλη τη Βόρεια Ευρώπη».
Ο φίλος και συνάδελφος Θανάσης Ζλατάνος, ιδρυτής του πολυεθνικού μουσικού συγκροτήματος Medusa στη Νορβηγία της δεκαετίας του 1970 και εκ των ιδρυτικών μελών του συγκροτήματος Lumbago, επίσης στη Νορβηγία, ξέρει τη μουσική από όλες τις θέσεις. Του κιθαρίστα, του τραγουδοποιού, του τεχνικού επιμελητή, ακόμη και του μάνατζερ.
Κι αν κουράστηκε από τις συναυλίες, τουλάχιστον αντέχει για άλλα πράγματα. Εδώ και χρόνια μουσικός παραγωγός στη ραδιοφωνία της ΕΡΤ3 και ψυχή του στούντιο παραγωγής διαφημιστικών μηνυμάτων Lollipop, αποφάσισε να πάει ένα βήμα πιο πέρα από… το καραόκε.
«Χωρίς ορχήστρα»
Τι είναι το καραόκε; Στα γιαπωνέζικα, σε απλή μετάφραση, σημαίνει «χωρίς ορχήστρα». Εκανε την εμφάνισή του τη δεκαετία του 1980 και είναι η απόδοση ενός τραγουδιού, από ερασιτέχνες κυρίως, ενώπιον κοινού σε κάποιο μαγαζί ή και μόνους τους στο σπίτι, με τη βοήθεια μιας τηλεόρασης από την οποία ακούγεται η μουσική γνωστού τραγουδιού, ενώ σε υπότιτλους εμφανίζονται την κατάλληλη στιγμή οι στίχοι.
Ποιο είναι όμως το βήμα παραπέρα; Από τεχνικής πλευράς τα πράγματα είναι απλά. Ο ενδιαφερόμενος επιλέγει το τραγούδι το οποίο θα παίζει «από κάτω», όπως λέμε, μπαίνει στο στούντιο και, ως νέος Bono ή νέα Shakira, τα δίνει όλα μέχρι το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο,τι τραγουδηθεί καταγράφεται στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, ο οποίος βέβαια φίλος πρέπει να θεωρηθεί, καθώς μπορεί να διορθώσει τα κακώς κείμενα ή, ακόμη καλύτερα, τα κακώς αδόμενα.
Από περιέργεια
Τώρα, βέβαια, γιατί να το κάνεις; Ο Θανάσης προτείνει:
«Οι περισσότεροι από τους νεαρούς που έχουν δοκιμάσει το έκαναν από περιέργεια, έτσι, για να δουν πώς ακούγονται. Εδώ είναι, πιστεύω, η μεγάλη φάση. Αν αναλογιστείς ότι αυτό που ακούμε από τον εαυτό μας όταν μιλάμε ή όταν τραγουδάμε είναι διαφορετικό από αυτό που ακούνε οι άλλοι, η έκπληξη που ζωγραφίζεται στα πρόσωπά τους είναι μεγάλη. Υπάρχουν βέβαια και οι μυημένοι, όπως ερασιτέχνες ή επαγγελματίες τραγουδιστές, που έρχονται στο στούντιο σε μια προσπάθεια να καταγράψουν και να βελτιώσουν την απόδοσή τους. Οι πιο διστακτικοί πάντως αρχικά, αλλά που στη συνέχεια το διασκεδάζουν πολύ, είναι αυτοί που έρχονται για να κάνουν CD που προορίζεται για δώρο σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο».
Οσοι πιστοί ή μάλλον όσοι θαρραλέοι, θα έλεγα εγώ, προσέλθετε. Διαλέξτε το άσμα της καρδιάς σας και βουρ για τη Χαριλάου. Εκεί κοντά στη στάση Οσία Ξένη, αν πάτε με το αστικό, στην οδό Αγίου Βασιλείου με Παπαναστασίου γωνία. Οι λάτρεις των reality ας μη δοκιμάσουν, γιατί κάμερες δεν έχει.
Ε, κι αν φαλτσάρετε και λίγο, τα 'παμε και νωρίτερα. Κάτι θα κάνει το κομπιούτερ. Μέχρι ενός σημείου βέβαια….
Alternative events
του Αλέξανδρου Σαλαμέ
adisalames@yahoo. com
Τι και αν οι Απόκριες τελείωσαν, τι κι αν σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, από clean Monday (a.k.a. Καθαρά Δευτέρα) και μετά μπαίνουμε σε περίοδο ηρεμίας και περισυλλογής, η νυχτερινή ζωή της πόλης στην κυριολεξία δε καταλαβαίνει…Χριστό!
Ακούτε την έκφραση «παπούτσι από το τόπο σου» και βγάζετε μπιμπίκια; Η Ισπανίδα που γνωρίσατε στο Erasmus σας σημάδεψε και από τότε δε μπορείτε να σηκώσετε κεφάλι; Θέλετε απλά να εξασκήσετε τα αγγλικά σας; Για όλους εσάς η Erasmus Party Community είναι εδώ! Σήμερα μετά τις 21.00 στο X-Club διοργανώνει παρτάκι για τα δύο χρόνια λειτουργίας της με τους DJ Hippys, Lithium, Stefanos και φυσικά άφθονη μπύρα!
X-Club και πάλι για το Σαββατόβραδό σας! Dread Zone για τους λάτρεις του Nu Metal, του Industrial Rock, αλλά και του πατροπαράδοτου Rock! Οι DJ Steve και Vic παίζουν από Pearl Jam μέχρι Slipknot και από Limb Bizkit μέχρι Smashing Pumpkins και δημιουργούν το αδιαχώρητο!
Στο Silver Dollar αυτή τη βδομάδα ασχολούνται με το ράλι! Rock 'n' Roll Super Sound Racing την Τετάρτη 28/2, με τον DJ Joe και τον Akis K να πατάνε τα μουσικά γκάζια τέρμα! Κατά τη διάρκεια του event θα δοθούν και εισιτήρια για το live των backyard babys.
«Βαρεθήκαμε το ροκ» θα μας φωνάξουν τη Πέμπτη οι DJ Adam, Daniel και Makis, μέσα από τα πλατό του Face bar! «We got bored of rock» βραδιά, με brit pop και electro να εναλλάσσονται όλο το βράδυ για τους λάτρεις του είδους!
adisalames@yahoo. com
Τι και αν οι Απόκριες τελείωσαν, τι κι αν σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, από clean Monday (a.k.a. Καθαρά Δευτέρα) και μετά μπαίνουμε σε περίοδο ηρεμίας και περισυλλογής, η νυχτερινή ζωή της πόλης στην κυριολεξία δε καταλαβαίνει…Χριστό!
Ακούτε την έκφραση «παπούτσι από το τόπο σου» και βγάζετε μπιμπίκια; Η Ισπανίδα που γνωρίσατε στο Erasmus σας σημάδεψε και από τότε δε μπορείτε να σηκώσετε κεφάλι; Θέλετε απλά να εξασκήσετε τα αγγλικά σας; Για όλους εσάς η Erasmus Party Community είναι εδώ! Σήμερα μετά τις 21.00 στο X-Club διοργανώνει παρτάκι για τα δύο χρόνια λειτουργίας της με τους DJ Hippys, Lithium, Stefanos και φυσικά άφθονη μπύρα!
X-Club και πάλι για το Σαββατόβραδό σας! Dread Zone για τους λάτρεις του Nu Metal, του Industrial Rock, αλλά και του πατροπαράδοτου Rock! Οι DJ Steve και Vic παίζουν από Pearl Jam μέχρι Slipknot και από Limb Bizkit μέχρι Smashing Pumpkins και δημιουργούν το αδιαχώρητο!
Στο Silver Dollar αυτή τη βδομάδα ασχολούνται με το ράλι! Rock 'n' Roll Super Sound Racing την Τετάρτη 28/2, με τον DJ Joe και τον Akis K να πατάνε τα μουσικά γκάζια τέρμα! Κατά τη διάρκεια του event θα δοθούν και εισιτήρια για το live των backyard babys.
«Βαρεθήκαμε το ροκ» θα μας φωνάξουν τη Πέμπτη οι DJ Adam, Daniel και Makis, μέσα από τα πλατό του Face bar! «We got bored of rock» βραδιά, με brit pop και electro να εναλλάσσονται όλο το βράδυ για τους λάτρεις του είδους!
«Κισσάβου», «Πολωνίας», «Πρίγκηπος Νικολάου», δηλαδή Αλεξάνδρου Σβώλου
Της Ευδοκίας Καρπούζα
Ο δρόμος που ενώνει την περιοχή του παλιού Ιπποδρομίου με την Εγνατία, αρχίζει από την Αγγελάκη και καταλήγει στην Αγία Σοφία. Η ιστορία του δρόμου και των ονομάτων του πάει πίσω οχτώ δεκαετίες.
Πρωτο-ονομάστηκε Κισσάβου, μετά το σχέδιο αποκατάστασης από την πυρκαγιά γύρω στα 1925, όταν διανοίχτηκε ο δρόμος και χτίστηκαν τα πρώτα μέγαρα στη θέση των κατεστραμμένων σπιτιών.
Πήρε το όνομα Πολωνίας προς τιμήν των Πολωνών φιλελλήνων στρατιωτών που πολέμησαν στο ατυχή πόλεμο του 1897, με αρχηγό το Βαρατάση.
Αργότερα πήρε το όνομα του αδελφού του βασιλέα Κωνσταντίνου, Πρίγκηπα Νικολάου, που διετέλεσε και στρατιωτικός διοικητής Θεσσαλονίκης μετά την απελευθέρωση της πόλης και διέμενε στο παραθαλάσσιο παλατάκι που στέγαζε τον εκάστοτε Γενικό Διοικητή Μακεδονίας, το σημερινό Λαογραφικό Μουσείο στη Βασιλίσσης Ολγας.
Με τη μεταπολίτευση ο δρόμος ονομάστηκε Αλεξάνδρου Σβώλου από το διαπρεπή συνταγματολόγο και πολιτικό Αλέξανδρο Σβώλο με δικό του κόμμα στην απελευθέρωση. Από τις εξέχουσες επιστημονικές φυσιογνωμίες της Αριστεράς στα ταραγμένα χρόνια μετά την Κατοχή, με σημαντικό συγγραφικό έργο, ο Αλέξανδρος Σβώλος πέθανε στην Αθήνα το 1956.
Τέλος εποχής για τον Εσπερο
Στο δρόμο αυτό φιλοξενήθηκαν κατά καιρούς η Γενική Ασφάλεια, το Πυροσβεστείο και ο κινηματογράφος Εσπερος, που δυστυχώς έκλεισε πέρσι το χειμώνα, παραχωρώντας τις ιστορικές του αίθουσες στο καινούργιο υπόγειο πάρκινγκ. Εκεί στριμώχνονται τώρα τα υπερσύγχρονα αυτοκίνητα των κατοίκων της περιοχής και αφουγκράζονται ήχους και εικόνες από παλιές ταινίες που αιωρούνται σαν φαντάσματα στο χώρο.
Ο Εσπερος, αρχικά θερινό σινεμά, λειτούργησε και ως θέατρο, όπου και γνώρισε μεγάλη επιτυχία η παράσταση του Δ. Ψαθά «Φον Δημητράκης» με το Δημήτρη Σταρένιο την περίοδο της Κατοχής. Στο θέατρο του Εσπέρου πρωτοτραγούδησε η τραγουδίστρια των Ρετρό Κάκια Μένδρη το γνωστό σουξέ της εποχής «Λόνδρα Παρίσι Βουδαπέστη....». Δίπλα του το ΣΙΝΕΕΠ ρημάζει ανεκμετάλλευτο και πολλοί λίγοι θυμούνται ότι όταν πρωτοάνοιξε έπαιζε ταινίες για μικρούς φίλους, ενώ αργότερα φιλοξένησε και τα υγρά, ερωτικά όνειρα κάποιων κατοίκων της πόλης, προβάλλοντας ταινίες σεξ.
Ο δρόμος αυτός σήμερα είναι ένας από τους πιο νεανικούς της πόλης, αφού φιλοξενεί τους νεότερους θαμώνες, κυρίως φοιτητές, στα ποικίλα καφέ, μπυραρίες, εστιατόρια, που ξεκινούν από την οδό Αγγελάκη -Βέρντι, Εμιγκρέ, Ζώγια για τσάι και συμπάθεια κ.ά. –και φτάνουν μέχρι την Αγία Σοφία, με τελευταίο το καφέ Ζουρνάλ.
Ενδιαμέσως παρεμβάλλονται μαγαζιά με ρούχα και παπούτσια για όλα τα βαλάντια, η πλαϊνή πλευρά της δημοτικής βιβλιοθήκης, σούπερ-μάρκετ, δισκάδικα, τατουατζίδικα, είδη διακόσμησης σπιτιού, βιντεοκλάμπ και φαρμακεία.
Σφύζει από ζωή
Από την αρχή της, στον κύκλο της Αγίας Σοφίας, έως το τέλος στη συμβολή με την οδό Αγγελάκη, η Αλεξάνδρου Σβώλου σφύζει από ζωή, παράλληλη και ίσως πιο μυστική και ενδιαφέρουσα απ' αυτήν της κεντρικής εμπορικής οδού της πόλης Τσιμισκή. Κάθετοι οδοί της μπορούν να σε οδηγήσουν σε περίεργα αδιέξοδα, όπου βρίσκεις ινδικά εστιατόρια, σε δρόμους με βιβλιοπωλεία στοκ και στο «μυστικό ταχυδρομείο» της οδού Σκρα, που σχεδόν πάντα άδειο περιμένει τους τακτικούς του πελάτες να εξυπηρετηθούν, χωρίς σπρωξίδι και ουρές.
Το πεντάλεπτο - εφτάλεπτο που χρειάζεται για να τη διασχίσεις με κανονικό βηματισμό μετατρέπεται σε σαρανταπεντάλεπτο και βάλε, αφού ανακαλύπτεις σχολές χορού, χαρούμενα φροντιστήρια και συμπαθητικά καφέ με λουλουδάτες ταπετσαρίες και χαμογελαστά γκαρσόνια.
Εάν κοιτάξεις δε ψηλά, βλέπεις την ομορφιά της αρχιτεκτονικής κάποιων κτιρίων της, πίσω από τις κουρτίνες διακρίνεις τα ψηλοτάβανα σαλόνια-κοσμήματα που κάποιοι τυχεροί έχουν ως καταφύγιο από την καθημερινότητα του δρόμου και της εργασίας.
Παράξενα σιωπηλός, παρ' όλη την κίνηση από αυτοκίνητα και λεωφορεία δύο γραμμών, ο δρόμος αυτός στην καρδιά του κέντρου δεν σε τρομάζει, ούτε σε καταπίνει. Ισα-ίσα σε ξεκουράζει, η ματιά σου πέφτει σε διαφορετικά πράγματα και, εκεί στη συμβολή με τη Δημητρίου Γούναρη, πιάνει και απλώνεται σε δυο πλευρές: την απεραντοσύνη της θάλασσας και της ακινησίας των πλοίων από τη μια και την υποψία της Ανω Πόλης μέσα στην ομίχλη που αφήνει να φανούν λίγο οι χαμηλές σκεπές ενός άλλου κομματιού της πόλης...
Ο δρόμος που ενώνει την περιοχή του παλιού Ιπποδρομίου με την Εγνατία, αρχίζει από την Αγγελάκη και καταλήγει στην Αγία Σοφία. Η ιστορία του δρόμου και των ονομάτων του πάει πίσω οχτώ δεκαετίες.
Πρωτο-ονομάστηκε Κισσάβου, μετά το σχέδιο αποκατάστασης από την πυρκαγιά γύρω στα 1925, όταν διανοίχτηκε ο δρόμος και χτίστηκαν τα πρώτα μέγαρα στη θέση των κατεστραμμένων σπιτιών.
Πήρε το όνομα Πολωνίας προς τιμήν των Πολωνών φιλελλήνων στρατιωτών που πολέμησαν στο ατυχή πόλεμο του 1897, με αρχηγό το Βαρατάση.
Αργότερα πήρε το όνομα του αδελφού του βασιλέα Κωνσταντίνου, Πρίγκηπα Νικολάου, που διετέλεσε και στρατιωτικός διοικητής Θεσσαλονίκης μετά την απελευθέρωση της πόλης και διέμενε στο παραθαλάσσιο παλατάκι που στέγαζε τον εκάστοτε Γενικό Διοικητή Μακεδονίας, το σημερινό Λαογραφικό Μουσείο στη Βασιλίσσης Ολγας.
Με τη μεταπολίτευση ο δρόμος ονομάστηκε Αλεξάνδρου Σβώλου από το διαπρεπή συνταγματολόγο και πολιτικό Αλέξανδρο Σβώλο με δικό του κόμμα στην απελευθέρωση. Από τις εξέχουσες επιστημονικές φυσιογνωμίες της Αριστεράς στα ταραγμένα χρόνια μετά την Κατοχή, με σημαντικό συγγραφικό έργο, ο Αλέξανδρος Σβώλος πέθανε στην Αθήνα το 1956.
Τέλος εποχής για τον Εσπερο
Στο δρόμο αυτό φιλοξενήθηκαν κατά καιρούς η Γενική Ασφάλεια, το Πυροσβεστείο και ο κινηματογράφος Εσπερος, που δυστυχώς έκλεισε πέρσι το χειμώνα, παραχωρώντας τις ιστορικές του αίθουσες στο καινούργιο υπόγειο πάρκινγκ. Εκεί στριμώχνονται τώρα τα υπερσύγχρονα αυτοκίνητα των κατοίκων της περιοχής και αφουγκράζονται ήχους και εικόνες από παλιές ταινίες που αιωρούνται σαν φαντάσματα στο χώρο.
Ο Εσπερος, αρχικά θερινό σινεμά, λειτούργησε και ως θέατρο, όπου και γνώρισε μεγάλη επιτυχία η παράσταση του Δ. Ψαθά «Φον Δημητράκης» με το Δημήτρη Σταρένιο την περίοδο της Κατοχής. Στο θέατρο του Εσπέρου πρωτοτραγούδησε η τραγουδίστρια των Ρετρό Κάκια Μένδρη το γνωστό σουξέ της εποχής «Λόνδρα Παρίσι Βουδαπέστη....». Δίπλα του το ΣΙΝΕΕΠ ρημάζει ανεκμετάλλευτο και πολλοί λίγοι θυμούνται ότι όταν πρωτοάνοιξε έπαιζε ταινίες για μικρούς φίλους, ενώ αργότερα φιλοξένησε και τα υγρά, ερωτικά όνειρα κάποιων κατοίκων της πόλης, προβάλλοντας ταινίες σεξ.
Ο δρόμος αυτός σήμερα είναι ένας από τους πιο νεανικούς της πόλης, αφού φιλοξενεί τους νεότερους θαμώνες, κυρίως φοιτητές, στα ποικίλα καφέ, μπυραρίες, εστιατόρια, που ξεκινούν από την οδό Αγγελάκη -Βέρντι, Εμιγκρέ, Ζώγια για τσάι και συμπάθεια κ.ά. –και φτάνουν μέχρι την Αγία Σοφία, με τελευταίο το καφέ Ζουρνάλ.
Ενδιαμέσως παρεμβάλλονται μαγαζιά με ρούχα και παπούτσια για όλα τα βαλάντια, η πλαϊνή πλευρά της δημοτικής βιβλιοθήκης, σούπερ-μάρκετ, δισκάδικα, τατουατζίδικα, είδη διακόσμησης σπιτιού, βιντεοκλάμπ και φαρμακεία.
Σφύζει από ζωή
Από την αρχή της, στον κύκλο της Αγίας Σοφίας, έως το τέλος στη συμβολή με την οδό Αγγελάκη, η Αλεξάνδρου Σβώλου σφύζει από ζωή, παράλληλη και ίσως πιο μυστική και ενδιαφέρουσα απ' αυτήν της κεντρικής εμπορικής οδού της πόλης Τσιμισκή. Κάθετοι οδοί της μπορούν να σε οδηγήσουν σε περίεργα αδιέξοδα, όπου βρίσκεις ινδικά εστιατόρια, σε δρόμους με βιβλιοπωλεία στοκ και στο «μυστικό ταχυδρομείο» της οδού Σκρα, που σχεδόν πάντα άδειο περιμένει τους τακτικούς του πελάτες να εξυπηρετηθούν, χωρίς σπρωξίδι και ουρές.
Το πεντάλεπτο - εφτάλεπτο που χρειάζεται για να τη διασχίσεις με κανονικό βηματισμό μετατρέπεται σε σαρανταπεντάλεπτο και βάλε, αφού ανακαλύπτεις σχολές χορού, χαρούμενα φροντιστήρια και συμπαθητικά καφέ με λουλουδάτες ταπετσαρίες και χαμογελαστά γκαρσόνια.
Εάν κοιτάξεις δε ψηλά, βλέπεις την ομορφιά της αρχιτεκτονικής κάποιων κτιρίων της, πίσω από τις κουρτίνες διακρίνεις τα ψηλοτάβανα σαλόνια-κοσμήματα που κάποιοι τυχεροί έχουν ως καταφύγιο από την καθημερινότητα του δρόμου και της εργασίας.
Παράξενα σιωπηλός, παρ' όλη την κίνηση από αυτοκίνητα και λεωφορεία δύο γραμμών, ο δρόμος αυτός στην καρδιά του κέντρου δεν σε τρομάζει, ούτε σε καταπίνει. Ισα-ίσα σε ξεκουράζει, η ματιά σου πέφτει σε διαφορετικά πράγματα και, εκεί στη συμβολή με τη Δημητρίου Γούναρη, πιάνει και απλώνεται σε δυο πλευρές: την απεραντοσύνη της θάλασσας και της ακινησίας των πλοίων από τη μια και την υποψία της Ανω Πόλης μέσα στην ομίχλη που αφήνει να φανούν λίγο οι χαμηλές σκεπές ενός άλλου κομματιού της πόλης...
Πλατεία Αριστοτέλους
Του Αλέξανδρου Σαλαμέ, adisalames@yahoo. com
Αργυροχρυσοχόοι σε κάθε γωνιά, Καυκάσιοι αδελφοί καθισμένοι στις μύτες των ποδιών τους τρώνε παντός είδους σπόρια και μεσόκοπες κυρίες προτρέπουν τους περαστικούς να αγοράσουν «ύποπτα» (σύμφωνα με την κατά Ευαγγελάτο διάλεκτο) τσιγάρα φωνάζοντας «Μαλμπόρο, Κουπέρ έντο!». Κάπου στη μέση το άγαλμα του εθνάρχη Ελ. Βενιζέλου, πολυκαιρισμένο και τίγκα στις κουτσουλιές, περιμένει στωικά το Δήμο να το καθαρίσει. Κατεβαίνοντας προς την παραλία τα πράγματα αλλάζουν και φτάνοντας στα όρια με Λεωφ. Νίκης αγγίζουν το trendo-κιτς, με καφετέριες στις οποίες άνθρωπος που έχει κάτω από τρεις φέτες στους κοιλιακούς τους δεν τολμάει να κάτσει.
Αυτή είναι η Πλατεία Αριστοτέλους, η αγαπημένη πλατεία των Θεσσαλονικιών και πάσης φύσεως «προσκυνητών», καθώς στα λίγα μέτρα παρακάτω συναντάει κανείς ξενοδοχεία για όλες τις τσέπες και τις διαθέσεις.
Εργο του Εμπράρ
Ετος κατασκευής της πλατείας το 1917, όταν μετά την πυρκαγιά που έπληξε τη πόλη συστήθηκε η «Διεθνής Επιτροπή Νέου Σχεδίου Θεσσαλονίκης» με πρόεδρο τον Γάλλο αρχιτέκτονα Ερνέστ Εμπράρ. Η επιτροπή Εμπράρ ανέλαβε την ανοικοδόμηση της Θεσσαλονίκης, σχέδιο φιλόδοξο, που δυστυχώς σκάλωσε σε μεγαλοϊδιοκτησιακά συμφέροντα. Η πλατεία Αριστοτέλους αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση συνδυασμού βυζαντινής τεχνοτροπίας και δυτικοευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής. Τα δύο κτίρια σύμβολα της πλατείας, το «Ολύμπιον» και το «Ηλέκτρα», χτίστηκαν τις δεκαετίες ’50 και ’60 αντίστοιχα, ενώ η Αριστοτέλους διαμορφώθηκε στη τελική της μορφή μόλις το 1960.
Η Πλατεία «μας» θα κουβαλάει δυστηχώς εσαεί, παρέα με τις προεκλογικές συγκεντρώσεις και τα events της πόλης, και το θάνατο από…εκπυρσοκρότηση όπλου οργάνου της τάξεως του 17χρονου Σέρβου Μάρκο Μπλάντοβιτς, στις 24/10/98.
Αργυροχρυσοχόοι σε κάθε γωνιά, Καυκάσιοι αδελφοί καθισμένοι στις μύτες των ποδιών τους τρώνε παντός είδους σπόρια και μεσόκοπες κυρίες προτρέπουν τους περαστικούς να αγοράσουν «ύποπτα» (σύμφωνα με την κατά Ευαγγελάτο διάλεκτο) τσιγάρα φωνάζοντας «Μαλμπόρο, Κουπέρ έντο!». Κάπου στη μέση το άγαλμα του εθνάρχη Ελ. Βενιζέλου, πολυκαιρισμένο και τίγκα στις κουτσουλιές, περιμένει στωικά το Δήμο να το καθαρίσει. Κατεβαίνοντας προς την παραλία τα πράγματα αλλάζουν και φτάνοντας στα όρια με Λεωφ. Νίκης αγγίζουν το trendo-κιτς, με καφετέριες στις οποίες άνθρωπος που έχει κάτω από τρεις φέτες στους κοιλιακούς τους δεν τολμάει να κάτσει.
Αυτή είναι η Πλατεία Αριστοτέλους, η αγαπημένη πλατεία των Θεσσαλονικιών και πάσης φύσεως «προσκυνητών», καθώς στα λίγα μέτρα παρακάτω συναντάει κανείς ξενοδοχεία για όλες τις τσέπες και τις διαθέσεις.
Εργο του Εμπράρ
Ετος κατασκευής της πλατείας το 1917, όταν μετά την πυρκαγιά που έπληξε τη πόλη συστήθηκε η «Διεθνής Επιτροπή Νέου Σχεδίου Θεσσαλονίκης» με πρόεδρο τον Γάλλο αρχιτέκτονα Ερνέστ Εμπράρ. Η επιτροπή Εμπράρ ανέλαβε την ανοικοδόμηση της Θεσσαλονίκης, σχέδιο φιλόδοξο, που δυστυχώς σκάλωσε σε μεγαλοϊδιοκτησιακά συμφέροντα. Η πλατεία Αριστοτέλους αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση συνδυασμού βυζαντινής τεχνοτροπίας και δυτικοευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής. Τα δύο κτίρια σύμβολα της πλατείας, το «Ολύμπιον» και το «Ηλέκτρα», χτίστηκαν τις δεκαετίες ’50 και ’60 αντίστοιχα, ενώ η Αριστοτέλους διαμορφώθηκε στη τελική της μορφή μόλις το 1960.
Η Πλατεία «μας» θα κουβαλάει δυστηχώς εσαεί, παρέα με τις προεκλογικές συγκεντρώσεις και τα events της πόλης, και το θάνατο από…εκπυρσοκρότηση όπλου οργάνου της τάξεως του 17χρονου Σέρβου Μάρκο Μπλάντοβιτς, στις 24/10/98.
Η Ρωσική Πρωτοπορία στη Μονή Λαζαριστών
Το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης εγκαινίασε στις 7 Φεβρουαρίου έκθεση με έργα από τη Συλλογή Κωστάκη των Λετονών καλλιτεχνών Γκούσταβ Κλούτσις, Αλεξάντρ Ντρέβιν και Καρλ Ιόγκανσον. Οι τρεις Λετονοί θεωρούνται πρωτοπόροι στην επινόηση νέων δρόμων στις εικαστικές τέχνες.
Η έκθεση θα διαρκέσει ως τα τέλη Μαρτίου και περιλαμβάνει υλικό που παρουσιάζεται πρώτη φορά παγκοσμίως, όπως σχέδια για ουτοπικές αρχιτεκτονικές κατασκευές, μελέτες και προσχέδια για φωτομοντάζ, πρωτότυπες φωτογραφίες, πρωτότυπα φωτογραφικά αρνητικά σε γυαλί, ζωγραφικά έργα και σχέδια των τριών καλλιτεχνών. Παράλληλα θα προβάλλεται μέρος ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του Κλούτσις, σε συμπαραγωγή του Κ.Μ.Σ.Τ., της ΕΡΤ και της λετονικής τηλεόρασης.
πληροφορίες
Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Κολοκοτρώνη 21-Μονή Λαζαριστών, 56430, Θεσσαλονίκη
Τ: 2310 589140-143
www. greekstatemuseum. com
info@greekstatemuseum. com
Η έκθεση θα διαρκέσει ως τα τέλη Μαρτίου και περιλαμβάνει υλικό που παρουσιάζεται πρώτη φορά παγκοσμίως, όπως σχέδια για ουτοπικές αρχιτεκτονικές κατασκευές, μελέτες και προσχέδια για φωτομοντάζ, πρωτότυπες φωτογραφίες, πρωτότυπα φωτογραφικά αρνητικά σε γυαλί, ζωγραφικά έργα και σχέδια των τριών καλλιτεχνών. Παράλληλα θα προβάλλεται μέρος ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του Κλούτσις, σε συμπαραγωγή του Κ.Μ.Σ.Τ., της ΕΡΤ και της λετονικής τηλεόρασης.
πληροφορίες
Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Κολοκοτρώνη 21-Μονή Λαζαριστών, 56430, Θεσσαλονίκη
Τ: 2310 589140-143
www. greekstatemuseum. com
info@greekstatemuseum. com
Οι «Ρόδες» ζωντανά με... την ψυχή στο στόμα
Επιστολή του Νικήτα Κλιντ (πρώην «Αctive Member», νυν «Ρόδες»)
«Αν έχει πάρει το μάτι σας το «Σπιρτόκουτο» του Γιάννη Οικονομίδη, τότε δεν νομίζω να ακούγεται παράξενο ότι η επόμενή του ταινία πήγε στις Κάννες και κέρδισε το βραβείο Ελλήνων κριτικών στο δικό μας (;) φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η ταινία είναι βήματα πιο πέρα από οτιδήποτε και βγαίνει με τον τίτλο «Η ψυχή στο στόμα».
Παρόλα αυτά έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από τότε που ο Ελληνοκύπριος σκηνοθέτης και η παρέα του (cast + crew) άρχισαν να ψάχνουν μια εταιρεία διανομής για το φιλμ. Από τις 22 Φλεβάρη λοιπόν θα παίζεται επιτέλους στην Αθήνα, (μόνο) στην αίθουσα του Microcosmos. Ευτυχώς που πήγε και στις Κάννες δηλαδή...
Υπάρχει κι ο Microcosmos κι υπάρχει κι ο μικρόκοσμος
Ο Οικονομίδης τέλος πάντων κατάφερε να βρει λεφτά, χρόνο και ψυχή να γυρίσει το φιλμ, δουλεύοντας πάνω κάτω όπως και στο «Σπιρτόκουτο»: Με μια δεμένη παρέα ηθοποιών, τεχνικών και συνεργατών η οποία κλείστηκε 9 μήνες προβάροντας, γράφοντας, ξαναγράφοντας... κάτι σαν ψυχολογικό πείραμα ή σαν τυχερή μπάντα.
Ο Ερρίκος Λίτσης επιστρέφει και τα σπάει ακόμα περισσότερο με την ερμηνεία του, δίνοντας ζωή σ’ έναν χαρακτήρα σύμβολο, ένα αυριανό εικόνισμα για τους punk ευλαβικούς που είναι να ‘ρθουν.
Με το Γιάννη Oικονομίδη κολλήσαμε όταν κυκλοφορήσαμε τον πρώτο μας δίσκο «Στη γιορτή της φαντασίας» βρίσκοντας κοινό έδαφος στην αμεσότητα του λόγου, σεναριακά και στιχουργικά. Οταν λοιπόν μας κάλεσε για μια προβολή στο Nixon (ένα μπαράκι που το έχει ο Λάμπρος, ένας ανεξάρτητος κινηματογραφικός παραγωγός στο λειτούργημα) της καινούριας του ταινίας, γουστάραμε με χίλια. Η βραδιά εκείνη ξεκίνησε με το σοκ της ταινίας στην ιδιωτική αίθουσα του παράξενου ρετρό μαγαζιού στο Γκάζι. Στη συνέχεια αποφασίστηκε, εν μέσω ξυδιών και τσιγάρων και με συμβολικό φόντο το πορτραίτο του Ρίτσαρντ Νίξον, να κάνουμε μια συναυλία-υποστήριξη της ταινίας, αφού οι εταιρίες διανομής κάνανε το παγώνι. Στη συνέχεια ο Νίκος Τριανταφυλλίδης και τα παιδιά του Gagarin ενθουσιάστηκαν κι έτσι κανονίστηκε για τις 17 του Φλεβάρη – 5 μέρες πριν την πρώτη επίσημη προβολή.
Στη συναυλία θα παιχτούν επιλεγμένα κομμάτια από τον πρώτο και από τον αναμενόμενο δεύτερο δίσκο, μαζί με κάποιες αρρωστημένες διασκευές. Οι Καμουφλάζ θα ανοίξουν τη βραδιά. Παράλληλα θα προβάλλονται πάνω στη σκηνή και τη μπάντα λουπαρισμένες σκηνές από την ταινία. Στο ενδιάμεσο των τραγουδιών ηχητικό υλικό και διάλογοι... Στη συνέχεια θα παίξουν οι Ερρίκος Λίτσης και Vertical στα πλατό. Το όλο θέμα θα έχει τη σκοτεινή θαλπωρή ενός συναυλιακού πάρτι... με τη ψυχή στο στόμα».
«Αν έχει πάρει το μάτι σας το «Σπιρτόκουτο» του Γιάννη Οικονομίδη, τότε δεν νομίζω να ακούγεται παράξενο ότι η επόμενή του ταινία πήγε στις Κάννες και κέρδισε το βραβείο Ελλήνων κριτικών στο δικό μας (;) φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η ταινία είναι βήματα πιο πέρα από οτιδήποτε και βγαίνει με τον τίτλο «Η ψυχή στο στόμα».
Παρόλα αυτά έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από τότε που ο Ελληνοκύπριος σκηνοθέτης και η παρέα του (cast + crew) άρχισαν να ψάχνουν μια εταιρεία διανομής για το φιλμ. Από τις 22 Φλεβάρη λοιπόν θα παίζεται επιτέλους στην Αθήνα, (μόνο) στην αίθουσα του Microcosmos. Ευτυχώς που πήγε και στις Κάννες δηλαδή...
Υπάρχει κι ο Microcosmos κι υπάρχει κι ο μικρόκοσμος
Ο Οικονομίδης τέλος πάντων κατάφερε να βρει λεφτά, χρόνο και ψυχή να γυρίσει το φιλμ, δουλεύοντας πάνω κάτω όπως και στο «Σπιρτόκουτο»: Με μια δεμένη παρέα ηθοποιών, τεχνικών και συνεργατών η οποία κλείστηκε 9 μήνες προβάροντας, γράφοντας, ξαναγράφοντας... κάτι σαν ψυχολογικό πείραμα ή σαν τυχερή μπάντα.
Ο Ερρίκος Λίτσης επιστρέφει και τα σπάει ακόμα περισσότερο με την ερμηνεία του, δίνοντας ζωή σ’ έναν χαρακτήρα σύμβολο, ένα αυριανό εικόνισμα για τους punk ευλαβικούς που είναι να ‘ρθουν.
Με το Γιάννη Oικονομίδη κολλήσαμε όταν κυκλοφορήσαμε τον πρώτο μας δίσκο «Στη γιορτή της φαντασίας» βρίσκοντας κοινό έδαφος στην αμεσότητα του λόγου, σεναριακά και στιχουργικά. Οταν λοιπόν μας κάλεσε για μια προβολή στο Nixon (ένα μπαράκι που το έχει ο Λάμπρος, ένας ανεξάρτητος κινηματογραφικός παραγωγός στο λειτούργημα) της καινούριας του ταινίας, γουστάραμε με χίλια. Η βραδιά εκείνη ξεκίνησε με το σοκ της ταινίας στην ιδιωτική αίθουσα του παράξενου ρετρό μαγαζιού στο Γκάζι. Στη συνέχεια αποφασίστηκε, εν μέσω ξυδιών και τσιγάρων και με συμβολικό φόντο το πορτραίτο του Ρίτσαρντ Νίξον, να κάνουμε μια συναυλία-υποστήριξη της ταινίας, αφού οι εταιρίες διανομής κάνανε το παγώνι. Στη συνέχεια ο Νίκος Τριανταφυλλίδης και τα παιδιά του Gagarin ενθουσιάστηκαν κι έτσι κανονίστηκε για τις 17 του Φλεβάρη – 5 μέρες πριν την πρώτη επίσημη προβολή.
Στη συναυλία θα παιχτούν επιλεγμένα κομμάτια από τον πρώτο και από τον αναμενόμενο δεύτερο δίσκο, μαζί με κάποιες αρρωστημένες διασκευές. Οι Καμουφλάζ θα ανοίξουν τη βραδιά. Παράλληλα θα προβάλλονται πάνω στη σκηνή και τη μπάντα λουπαρισμένες σκηνές από την ταινία. Στο ενδιάμεσο των τραγουδιών ηχητικό υλικό και διάλογοι... Στη συνέχεια θα παίξουν οι Ερρίκος Λίτσης και Vertical στα πλατό. Το όλο θέμα θα έχει τη σκοτεινή θαλπωρή ενός συναυλιακού πάρτι... με τη ψυχή στο στόμα».
Music news
Γεια σας! ***Την Παρασκευή 19 Μαρτίου θα έρθουν οι Γερμανοί με τον Ιρλανδό τραγουδιστή Reamonn στη Θεσσαλονίκη για μια συναυλία, στην Υδρόγειο***Νέο άλμπουμ για τους Massive Attack***Επιτέλους***Μαζί τους θα συνεργαστεί και ο Damon Albarn των Blur/Gorillaz/The Good, the Bad and the Queen***Νέο άλμπουμ και από τη Patti Smith***Παράπονα φαίνεται να έχουν οι Who, που είναι πάλι μαζί, επειδή, λέει, δεν ακούγονται στο ραδιόφωνο***Μήπως υπάρχει κάποιος λόγος γι' αυτό, λέω εγώ; ***Ο θρύλος της μουσικής, Phil Spector, κατηγορείται για το φόνο της ηθοποιού Lana Clarckson και η δίκη λαμβάνει χώρα αυτές τις μέρες***Η ισόβια καταδίκη κρέμεται απειλητικά πάνω από το κεφάλι του***Ο Τζίμης Πανούσης βρήκε νέο υλικό για σάτιρα*** Αυτή τη φορά θα έχει να κάνει με το έργο του Παπαϊωάννου «2» και έχει τοn τίτλο «Τρίο»***Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου στο Principal για μερικές παραστάσεις από την Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου***Οι Broken Seals στο Ξυλουργείο του Μύλου, στις 22 Φεβρουαρίου, support στους Devastations***Νέο άλμπουμ για τους Erasure που θα κυκλοφορήσει στις 12 Μαΐου***Νέο άλμπουμ και για τους Smashing Pumpkins που έχει το τίτλο Zeitgeist και θα κυκλοφορήσει τον Ιούλιο***Ο απατηλός κόσμος της showbiz σείστηκε από την είδηση του θανάτου της all time classic bimbo, Ann-Nicol Smith***Ηταν μόνο 39***Ο Morrissey σκέφτεται να αγοράσει ένα κομμάτι γης 2x1, στο Hollywood, για να είναι κοντά στο Johnny Ramone, όταν συμβεί το μοιραίο***Ανατριχιαστικό! ***Ο νέος δίσκος της Bjork θα κυκλοφορήσει στις 7 Μαΐου***Νέος δίσκος και για τους Arctic Monkeys, ο οποίος θα κυκλοφορήσει στις 23 Απριλίου***Μετά από 30 ολόκληρα χρόνια θα κυκλοφορήσει νέο υλικό από τους Stooges***Θα έχει το τίτλο Weirdness και θα τον βρίσκετε στα δισκοπωλεία από τις 20 Μαρτίου***Αυτά και καλό τριήμερο…***
Καλωσορίσατε στη «Big Brother» κοινωνία
Της Βιολέτας Καμπουροπούλου
Εκεί που όλα τα όνειρα τελειώνουν και αρχίζουν ξανά, εκεί που η ελευθερία αποκτά επιβλέποντα και εκεί που η δημοκρατία αρχίζει να χάνει τη γεύση της και να αποκτά ένα πιο αμυδρό χρώμα, εκεί ακριβώς βρισκόμαστε και εμείς στα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα, μέλη πια της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ο Lindberg (1970) υποστήριξε ότι Ευρωπαϊκή Ενωση είναι « μια διαδικασία η οποία οδηγεί προοδευτικά στην απόκτηση της δυνατότητας λήψης συλλογικών αποφάσεων από τα μέλη της μελλοντικής ένωσης» και ο Schimitter (1970) όρισε την έννοια ως «τη διαδικασία με βάση την οποία τα μέλη μιας προσπάθειας ενοποίησης συμφωνούν σε μία σειρά από κοινούς στόχους, υπακούοντας σε μία σειρά κινήτρων. Μ' αυτά και με τα άλλα ζούμε πλέον σε ένα παγκόσμιο χωριό, σε μία παγκόσμια κοινωνία και η κοινωνία μεταφράζεται ως σύνολο ανθρώπων που ζουν ομαδικά, σύμφωνα με κανόνες και νόμους. Εξάλλου και από μόνη της η λέξη προσδίδει την έννοιά της, κοινωνία, κοινός, άρα και κοινές αποφάσεις.
«Μπήκαμε στο χορό»
Ολη αυτή η επεξήγηση έχει στόχο να καταλάβουμε ότι πλέον είναι δύσκολο ως κράτος και ως πολίτες να αρνηθούμε να υλοποιήσουμε όλα αυτά που προαποφασίζουν τα κράτη μέλη για όλες τις χώρες. Κάθε νόμος που ψηφίζεται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αφορά όλα τα κράτη μέλη του και μην ξεχνάμε ότι ένα από αυτά είμαστε και εμείς, οπότε πλέον «μπήκαμε στο χορό και θα χορέψουμε».
Ισως όμως τελικά κάπου εκεί έξω, πίσω από κάθε νου, να υπάρχει ένας άλλος τρόπος να βρούμε τη λύση ωστε να προστατεύσουμε τα πιστεύω μας, την ασφάλειά μας, τα προσωπικά μας δεδομένα και στην περίπτωση των καμερών ίσως η λύση είναι πιο εύκολη από κάθε άλλο πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως πολίτες ενός παγκόσμιου χωριού. Λένε ότι η άρνηση είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να εκφράσεις αντίθετη άποψη, όταν όμως αυτό δεν πιάνει ή δεν είναι σεβαστό, πώς μπορεί κανείς να προστατεύσει την άποψή του και κυρίως να προστατεύσει τα προσωπικά του δεδομένα και την ελευθερία του;
Το BBC Channel πρόσφατα «καλούσε» όλους τους τηλεθεατές να καταγράψουν οτιδήποτε πιστεύουν ότι είναι παράνομο και είχαν την ευκαιρία να είναι μάρτυρες, οτιδήποτε συνέβη και οι τηλεοπτικές κάμερες δεν ήταν εκεί να καταγράψουν. Πρώτη φορά που ερασιτεχνικό video κινητού τηλεφώνου έδινε την είδηση στις οθόνες της TV ήταν με το επεισόδιο της Sri Lanka, ακολούθησαν «Δίδυμοι Πύργοι», φτάνοντας μέχρι και στο πιο πρόσφατο επεισόδιο για την ελληνική κοινωνία, αυτή με τον ξυλοδαρμό του Κύπριου φοιτητή.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το περιοδικό Times όρισε ως προσωπικότητα του 2006 τον καθένα μας (Time's Person of the Year: You ). Το εντυπωσιακό ήταν κυρίως όταν έβαλε στο εξώφυλλό του έναν καθρέφτη, δηλώνοντας ακόμα πιο άμεσα ότι «το πρόσωπο του 2006» είναι ο καθένας από μας, περνώντας το μήνυμα ότι ο καθένας από μας μπορεί να συμμετέχει ενεργά και αποτελεσματικά σε αυτό το παγκόσμιο χωριό που πλέον ζούμε.
Οσο για τις περιβόητες κάμερες...
Πάμε μια βόλτα στη δεκαετία του '80 και '90. Εκεί όπου η κουτσομπόλα της γειτονιάς κατέγραφε όλες τις κινήσεις μας και διέδιδε οτιδήποτε γινόταν σε όλους τους ενοίκους τόσο της πολυκατοικίας, όσο και ολόκληρου του τετραγώνου, συνένοχος βέβαια και ο θυρωρός μας!
Με τη διαφορά ότι τότε δεν υπήρχαν υπολογιστές, οπότε ήταν δυσκολότερο και χρονοβόρο το να αντλήσει κανείς πληροφορίες για το άτομό μας, αλλά, αν ήθελε, πάλι έβγαζε άκρη.
Αυτή λοιπόν την κατά τ’ άλλα συμπαθητική κυρία που μας έκανε τη ζωή δύσκολη ήρθε να την αντικαταστήσει η κάμερα. Νομίζω θα μας πάρει αρκετό χρόνο να τη συνηθίσουμε, εκτός αν δεν την κοιτάξουμε ποτέ και αδιαφορήσουμε για την ύπαρξή της, όπως αδιαφορήσαμε κάποτε για την κυρία που προσπαθούσε να ορίζει τη ζωή μας.
Εκεί που όλα τα όνειρα τελειώνουν και αρχίζουν ξανά, εκεί που η ελευθερία αποκτά επιβλέποντα και εκεί που η δημοκρατία αρχίζει να χάνει τη γεύση της και να αποκτά ένα πιο αμυδρό χρώμα, εκεί ακριβώς βρισκόμαστε και εμείς στα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα, μέλη πια της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ο Lindberg (1970) υποστήριξε ότι Ευρωπαϊκή Ενωση είναι « μια διαδικασία η οποία οδηγεί προοδευτικά στην απόκτηση της δυνατότητας λήψης συλλογικών αποφάσεων από τα μέλη της μελλοντικής ένωσης» και ο Schimitter (1970) όρισε την έννοια ως «τη διαδικασία με βάση την οποία τα μέλη μιας προσπάθειας ενοποίησης συμφωνούν σε μία σειρά από κοινούς στόχους, υπακούοντας σε μία σειρά κινήτρων. Μ' αυτά και με τα άλλα ζούμε πλέον σε ένα παγκόσμιο χωριό, σε μία παγκόσμια κοινωνία και η κοινωνία μεταφράζεται ως σύνολο ανθρώπων που ζουν ομαδικά, σύμφωνα με κανόνες και νόμους. Εξάλλου και από μόνη της η λέξη προσδίδει την έννοιά της, κοινωνία, κοινός, άρα και κοινές αποφάσεις.
«Μπήκαμε στο χορό»
Ολη αυτή η επεξήγηση έχει στόχο να καταλάβουμε ότι πλέον είναι δύσκολο ως κράτος και ως πολίτες να αρνηθούμε να υλοποιήσουμε όλα αυτά που προαποφασίζουν τα κράτη μέλη για όλες τις χώρες. Κάθε νόμος που ψηφίζεται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αφορά όλα τα κράτη μέλη του και μην ξεχνάμε ότι ένα από αυτά είμαστε και εμείς, οπότε πλέον «μπήκαμε στο χορό και θα χορέψουμε».
Ισως όμως τελικά κάπου εκεί έξω, πίσω από κάθε νου, να υπάρχει ένας άλλος τρόπος να βρούμε τη λύση ωστε να προστατεύσουμε τα πιστεύω μας, την ασφάλειά μας, τα προσωπικά μας δεδομένα και στην περίπτωση των καμερών ίσως η λύση είναι πιο εύκολη από κάθε άλλο πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως πολίτες ενός παγκόσμιου χωριού. Λένε ότι η άρνηση είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να εκφράσεις αντίθετη άποψη, όταν όμως αυτό δεν πιάνει ή δεν είναι σεβαστό, πώς μπορεί κανείς να προστατεύσει την άποψή του και κυρίως να προστατεύσει τα προσωπικά του δεδομένα και την ελευθερία του;
Το BBC Channel πρόσφατα «καλούσε» όλους τους τηλεθεατές να καταγράψουν οτιδήποτε πιστεύουν ότι είναι παράνομο και είχαν την ευκαιρία να είναι μάρτυρες, οτιδήποτε συνέβη και οι τηλεοπτικές κάμερες δεν ήταν εκεί να καταγράψουν. Πρώτη φορά που ερασιτεχνικό video κινητού τηλεφώνου έδινε την είδηση στις οθόνες της TV ήταν με το επεισόδιο της Sri Lanka, ακολούθησαν «Δίδυμοι Πύργοι», φτάνοντας μέχρι και στο πιο πρόσφατο επεισόδιο για την ελληνική κοινωνία, αυτή με τον ξυλοδαρμό του Κύπριου φοιτητή.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το περιοδικό Times όρισε ως προσωπικότητα του 2006 τον καθένα μας (Time's Person of the Year: You ). Το εντυπωσιακό ήταν κυρίως όταν έβαλε στο εξώφυλλό του έναν καθρέφτη, δηλώνοντας ακόμα πιο άμεσα ότι «το πρόσωπο του 2006» είναι ο καθένας από μας, περνώντας το μήνυμα ότι ο καθένας από μας μπορεί να συμμετέχει ενεργά και αποτελεσματικά σε αυτό το παγκόσμιο χωριό που πλέον ζούμε.
Οσο για τις περιβόητες κάμερες...
Πάμε μια βόλτα στη δεκαετία του '80 και '90. Εκεί όπου η κουτσομπόλα της γειτονιάς κατέγραφε όλες τις κινήσεις μας και διέδιδε οτιδήποτε γινόταν σε όλους τους ενοίκους τόσο της πολυκατοικίας, όσο και ολόκληρου του τετραγώνου, συνένοχος βέβαια και ο θυρωρός μας!
Με τη διαφορά ότι τότε δεν υπήρχαν υπολογιστές, οπότε ήταν δυσκολότερο και χρονοβόρο το να αντλήσει κανείς πληροφορίες για το άτομό μας, αλλά, αν ήθελε, πάλι έβγαζε άκρη.
Αυτή λοιπόν την κατά τ’ άλλα συμπαθητική κυρία που μας έκανε τη ζωή δύσκολη ήρθε να την αντικαταστήσει η κάμερα. Νομίζω θα μας πάρει αρκετό χρόνο να τη συνηθίσουμε, εκτός αν δεν την κοιτάξουμε ποτέ και αδιαφορήσουμε για την ύπαρξή της, όπως αδιαφορήσαμε κάποτε για την κυρία που προσπαθούσε να ορίζει τη ζωή μας.
Το τελευταίο «pin up girl» και οι θεωρίες συνομωσίας
Της Ντόγιας Καρολίνη
Η ζουμερή Anne Nicole Smith βρίσκεται την περασμένη Πέμπτη αναίσθητη στη σουίτα του ξενοδοχείου Seminole Hard Rock στη Φλόριντα, όπου διέμενε με τον αρραβωνιαστικό της, Howard K. Stern, και την κόρη τους.
Η προσωπική της νοσοκόμα καλεί στη 1: 38 την ασφάλεια του ξενοδοχείου. Μέχρι να έρθει ασθενοφόρο, ο σωματοφύλακάς της προσπαθεί να την επαναφέρει με τεχνητή αναπνοή.
Τελικά μεταφέρεται στο νοσοκομείο Memorial Regional στις 2: 10 π.μ., όπου και πιστοποιείται ο θάνατός της.
Στις 9 Φλεβάρη, την επομένη δηλαδή, ξεκινάει ο αγώνας ιατροδικαστών, αστυνομικών και εισαγγελίας. Εκκενώνεται ολόκληρος ο έκτος όροφος του ξενοδοχείου, δεκάδες αστυνομικοί αναζητούν στοιχεία και το σώμα της πάει για νεκροψία.
Στις 08.25 π.μ. ανακοινώνεται ότι θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος, ίσως και εβδομάδες, από ότι αρχικά υπολογιζόταν, ούτως ώστε να διαπιστωθούν τα πραγματικά αίτια του θανάτου της. Οι φαν της περιμένουν με κομμένη την ανάσα τα αποτελέσματα των ερευνών και τα σενάρια οργιάζουν. Την ίδια στιγμή που σύσσωμος ο καλλιτεχνικός κόσμος που τόσο την είχε κατακρίνει και πληγώσει στο παρελθόν την αποθεώνει.
Ο δικηγόρος της Smith, Ron Rale, μιλώντας σε δημοσιογράφους του CNN, παραδέχεται ότι η πελάτισσά του είχε εδώ και μέρες συμπτώματα πανομοιότυπα με εκείνα της γρίπης, αν και πιθανότατα ψυχοσωματικής φύσεως. «Yπέφερε ακόμη από τον ξαφνικό θάνατο του εικοσάχρονου γιου της Daniel τον περασμένο Σεπτέμβρη, μόλις τρεις μέρες μετά τη γέννηση της κόρης της».
Ματαιόδοξες πόζες και δικαστικά φλας
Τη θυμόμαστε από τις υπέροχες ασπρόμαυρες φωτογραφίες της Ellen Von Unwerth, στημένη νωχελικά ως Jayne Mansfield για τη διαφημιστική καμπάνια της Guess. Από το βίντεο κλιπ για το πρόμο του «Will You Love Me Tomorrow» του Bryan Ferry, αλλά και εκείνο για το «You Win, I Loose» των Supertramp.
Το 2002 ξεκίνησε την παρουσίαση του ριάλιτι «The Anne Nicole Show» για λογαριασμό του «E! Entertainment network» και έσπασε κάθε ρεκόρ ακροαματικότητας μέχρι και το τέλος της εκπομπής το 2004, πριν ο αμερικανικός τύπος τη «σκίσει» ξανά, τόσο για τις τραγικές αυξομειώσεις του βάρους της, όσο και για τις ομηρικές δικαστικές διαμάχες της.
Σόκαρε την υφήλιο όταν το 1994 παντρεύτηκε τον 89 ετών βαθύπλουτο επιχειρηματία και πετρελαιοπαραγωγό J. Howard Marshall II, που με το θάνατό του, μόλις 14 μήνες μετά, την έκανε μια από τις 20 πλουσιότερες κληρονόμους της Αμερικής. Ακολούθησε δικαστικός αγώνας εναντίον του υιού E. Pierce Marshall, που θέλησε αμέσως να προσβάλει τη διαθήκη. Η υπόθεση κατέληξε τον περασμένο Μάη στο Ανώτατο Δικαστήριο, μιας και η αρχική απόφαση του τοπικού δικαστηρίου, που της έδινε 474 εκ. δολάρια, δεν κρίθηκε από την ίδια ως ικανοποιητική. Κι ενώ ένα μήνα μετά πέθανε ο αντίδικός της, η απόφαση του Α. Δ. εκκρεμεί ακόμα έως σήμερα.
Oπως εκκρεμεί και το αποτέλεσμα της εξέτασης DNA για το τεστ πατρότητας της πέντε μηνών κόρης της, Dannielynn. Τρεις -μέχρι τώρα- οι καλοθελητές που διεκδικούν την πιτσιρίκα και την περιουσία της. Ανάμεσά τους και ο σύζυγος της Zsa Zsa Gabor, Πρίγκιπας Frederic von Anhalt.
Ζωή όπως σε φιλμ νουάρ
Η πιο δυστυχισμένη ξανθιά των ninetees. Η πιο γλυκιά και το μεγαλύτερο τσόκαρο ταυτόχρονα. Μονίμως με ένα χαμόγελο. Δεν υπάρχει ούτε μία φωτογραφία της χωρίς. Με αφέλεια αντίστοιχη μιας Marilyn. Αλλά αντίθετα μ’ εκείνη, καταδικασμένη να μείνει για πάντα στην αποτυχία. Χωρίς ίχνος του αέρα μιας σταρ, δεν υπήρξε άλλωστε ποτέ της. Δε θα μπορούσε. Θεωρήθηκε υπερβολικά φθηνή. Αλλά με το στίγμα. Εκείνο, όταν παντρεύεται φως και σκοτάδι μαζί.
Μια επαρχιωτοπούλα από το Τέξας που πίστεψε πως έγινε κάτι, όταν έκανε κάτι, αλλά δεν ήταν αρκετό. Και λάθος. Τελείως λάθος. Η αγαπημένη Playmate των νταλικέρηδων ανά την υφήλιο, το νούμερο εννιά της Google, η αουτσάιντερ των περιοδικών μόδας. Το τελευταίο pin up κορίτσι με βουλωμένο στόμα, η αιώνια στάρλετ που δε χωρούσε ποτέ σε καμία τουαλέτα haute couture, παρά μόνο δυο φορές το χρόνο, με νάζι. Κι αυτήν ακόμα την ξέσκιζε στα «μέτρα» της.
Να λατρεύεις να τη μισείς. Να τη λατρεύεις και να ψευτοντρέπεσαι.
Να αυτοκτόνησε; Να δολοφονήθηκε; Κι αν ναι, ποιος να το έκανε; Οι απόγονοι του δισεκατομμυριούχου; Ο αρραβωνιαστικός της, Howard K. Stern;
Σενάριο pulp σε βιβλίο τσέπης, από αυτά που καταλήγουν στον πάγκο των δυο ευρώ. Oπως στα φιλμ νουάρ. Δικός της ο δεύτερος ρόλος, πάλι, ο τελευταίος της. Αλλά περιέργως, αυτός που θυμάσαι μετά. Από στόφα σταρ αυτός.
Φάτε στη μούρη τώρα Paris Hilton. Τα pin up τέλειωσαν.
Η ζουμερή Anne Nicole Smith βρίσκεται την περασμένη Πέμπτη αναίσθητη στη σουίτα του ξενοδοχείου Seminole Hard Rock στη Φλόριντα, όπου διέμενε με τον αρραβωνιαστικό της, Howard K. Stern, και την κόρη τους.
Η προσωπική της νοσοκόμα καλεί στη 1: 38 την ασφάλεια του ξενοδοχείου. Μέχρι να έρθει ασθενοφόρο, ο σωματοφύλακάς της προσπαθεί να την επαναφέρει με τεχνητή αναπνοή.
Τελικά μεταφέρεται στο νοσοκομείο Memorial Regional στις 2: 10 π.μ., όπου και πιστοποιείται ο θάνατός της.
Στις 9 Φλεβάρη, την επομένη δηλαδή, ξεκινάει ο αγώνας ιατροδικαστών, αστυνομικών και εισαγγελίας. Εκκενώνεται ολόκληρος ο έκτος όροφος του ξενοδοχείου, δεκάδες αστυνομικοί αναζητούν στοιχεία και το σώμα της πάει για νεκροψία.
Στις 08.25 π.μ. ανακοινώνεται ότι θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος, ίσως και εβδομάδες, από ότι αρχικά υπολογιζόταν, ούτως ώστε να διαπιστωθούν τα πραγματικά αίτια του θανάτου της. Οι φαν της περιμένουν με κομμένη την ανάσα τα αποτελέσματα των ερευνών και τα σενάρια οργιάζουν. Την ίδια στιγμή που σύσσωμος ο καλλιτεχνικός κόσμος που τόσο την είχε κατακρίνει και πληγώσει στο παρελθόν την αποθεώνει.
Ο δικηγόρος της Smith, Ron Rale, μιλώντας σε δημοσιογράφους του CNN, παραδέχεται ότι η πελάτισσά του είχε εδώ και μέρες συμπτώματα πανομοιότυπα με εκείνα της γρίπης, αν και πιθανότατα ψυχοσωματικής φύσεως. «Yπέφερε ακόμη από τον ξαφνικό θάνατο του εικοσάχρονου γιου της Daniel τον περασμένο Σεπτέμβρη, μόλις τρεις μέρες μετά τη γέννηση της κόρης της».
Ματαιόδοξες πόζες και δικαστικά φλας
Τη θυμόμαστε από τις υπέροχες ασπρόμαυρες φωτογραφίες της Ellen Von Unwerth, στημένη νωχελικά ως Jayne Mansfield για τη διαφημιστική καμπάνια της Guess. Από το βίντεο κλιπ για το πρόμο του «Will You Love Me Tomorrow» του Bryan Ferry, αλλά και εκείνο για το «You Win, I Loose» των Supertramp.
Το 2002 ξεκίνησε την παρουσίαση του ριάλιτι «The Anne Nicole Show» για λογαριασμό του «E! Entertainment network» και έσπασε κάθε ρεκόρ ακροαματικότητας μέχρι και το τέλος της εκπομπής το 2004, πριν ο αμερικανικός τύπος τη «σκίσει» ξανά, τόσο για τις τραγικές αυξομειώσεις του βάρους της, όσο και για τις ομηρικές δικαστικές διαμάχες της.
Σόκαρε την υφήλιο όταν το 1994 παντρεύτηκε τον 89 ετών βαθύπλουτο επιχειρηματία και πετρελαιοπαραγωγό J. Howard Marshall II, που με το θάνατό του, μόλις 14 μήνες μετά, την έκανε μια από τις 20 πλουσιότερες κληρονόμους της Αμερικής. Ακολούθησε δικαστικός αγώνας εναντίον του υιού E. Pierce Marshall, που θέλησε αμέσως να προσβάλει τη διαθήκη. Η υπόθεση κατέληξε τον περασμένο Μάη στο Ανώτατο Δικαστήριο, μιας και η αρχική απόφαση του τοπικού δικαστηρίου, που της έδινε 474 εκ. δολάρια, δεν κρίθηκε από την ίδια ως ικανοποιητική. Κι ενώ ένα μήνα μετά πέθανε ο αντίδικός της, η απόφαση του Α. Δ. εκκρεμεί ακόμα έως σήμερα.
Oπως εκκρεμεί και το αποτέλεσμα της εξέτασης DNA για το τεστ πατρότητας της πέντε μηνών κόρης της, Dannielynn. Τρεις -μέχρι τώρα- οι καλοθελητές που διεκδικούν την πιτσιρίκα και την περιουσία της. Ανάμεσά τους και ο σύζυγος της Zsa Zsa Gabor, Πρίγκιπας Frederic von Anhalt.
Ζωή όπως σε φιλμ νουάρ
Η πιο δυστυχισμένη ξανθιά των ninetees. Η πιο γλυκιά και το μεγαλύτερο τσόκαρο ταυτόχρονα. Μονίμως με ένα χαμόγελο. Δεν υπάρχει ούτε μία φωτογραφία της χωρίς. Με αφέλεια αντίστοιχη μιας Marilyn. Αλλά αντίθετα μ’ εκείνη, καταδικασμένη να μείνει για πάντα στην αποτυχία. Χωρίς ίχνος του αέρα μιας σταρ, δεν υπήρξε άλλωστε ποτέ της. Δε θα μπορούσε. Θεωρήθηκε υπερβολικά φθηνή. Αλλά με το στίγμα. Εκείνο, όταν παντρεύεται φως και σκοτάδι μαζί.
Μια επαρχιωτοπούλα από το Τέξας που πίστεψε πως έγινε κάτι, όταν έκανε κάτι, αλλά δεν ήταν αρκετό. Και λάθος. Τελείως λάθος. Η αγαπημένη Playmate των νταλικέρηδων ανά την υφήλιο, το νούμερο εννιά της Google, η αουτσάιντερ των περιοδικών μόδας. Το τελευταίο pin up κορίτσι με βουλωμένο στόμα, η αιώνια στάρλετ που δε χωρούσε ποτέ σε καμία τουαλέτα haute couture, παρά μόνο δυο φορές το χρόνο, με νάζι. Κι αυτήν ακόμα την ξέσκιζε στα «μέτρα» της.
Να λατρεύεις να τη μισείς. Να τη λατρεύεις και να ψευτοντρέπεσαι.
Να αυτοκτόνησε; Να δολοφονήθηκε; Κι αν ναι, ποιος να το έκανε; Οι απόγονοι του δισεκατομμυριούχου; Ο αρραβωνιαστικός της, Howard K. Stern;
Σενάριο pulp σε βιβλίο τσέπης, από αυτά που καταλήγουν στον πάγκο των δυο ευρώ. Oπως στα φιλμ νουάρ. Δικός της ο δεύτερος ρόλος, πάλι, ο τελευταίος της. Αλλά περιέργως, αυτός που θυμάσαι μετά. Από στόφα σταρ αυτός.
Φάτε στη μούρη τώρα Paris Hilton. Τα pin up τέλειωσαν.
Subscribe to:
Posts (Atom)